De R zit weer in de maand deel 1

Ja, dus zou ik 10 jaar geleden hebben gedacht. Nu denk ik oh nee het is weer zover. In 2018 is onze eerste telg Brandon geboren. Ik heb er heus wel over nagedacht dat ze ziek kunnen worden. Maar dan eigenlijk meer over de ernstige ziektes. Dat een verkoudheid voor ons vervelend is is een ding. Maar Brandon heeft zowat het loodje gelegd. Niet een keer nee twee keer helaas! En zullen we er ooit vanaf komen, vast niet. Als de klok september slaat en het weer omslaat kan ik beginnen met het inslaan van zakdoeken en fysiologisch water. Misschien toch maar is overwegen aandelen te kopen bij tempo of Kleenex (grapje!) 

Ik probeer zo luchtig mogelijk te schrijven. Maar ik weet eigenlijk ook gewoon niet waar ik moet beginnen. Brandon zijn eerste halfjaar als baby ging goed. Daarna begon hij te kwakkelen en kreeg hij een urineweginfectie. Het manneke was hier zo ziek van dat het haast onmogelijk leek. Na wat urine te hebben opgevangen bleek het al zo ver te zijn dat hij een nierbekken ontsteking had. Ze hebben toen snel geschakeld en Brandon een andere antibiotica gegeven. Gelukkig mochten we toen gewoon naar huis. Door al die zetpillen tegen de pijn kreeg hij tot overmaat van ramp een abces bij zijn billen. Hierdoor kreeg hij ook weer koorts en zijn we weer in het ziekenhuis beland. We kregen te horen dat ze vrij weinig voor ons konden doen en zijn lichaampje moest het zelf oplossen. Eindelijk konden we dit alles achter ons laten toen hij weer helemaal opgeknapt was. Het enige wat ons nog te wachten stond dachten we. Was een onderzoek met contrast vloeistof om te kijken naar een eventuele afwijking van de nieren. Het was volgens de artsen niet gebruikelijk, een baby zo jong en dan zo een ontsteking. We hebben ervoor gekozen dit onderzoek uit te laten voeren. Om toch meer zekerheid te krijgen en laten we voorop stellen er mag niets aan je kindje komen. Dit onderzoek zou zo uitgevoerd zijn een infuus voor de contrast vloeistof en dan daarna door voor het maken van de scan. Ze hebben Brandon twee keer geprikt, mis! Het manneke was helemaal overstuur en de arts zei het lukt me de derde keer wel. Ik heb de arts aangekeken en gezegd dat als het haar niet zou lukken ik de stekker eruit zou trekken. Na nog een keer prikken bleek het niet te gaan. De bloedvaten van Brandon waren nog erg nauw, waardoor het prikken lastig was. Brandon was inmiddels hysterisch. Vanaf dit moment altijd gebleven. Het witte jassen syndroom. We hebben als ouders zijnde in overleg met de arts besloten het onderzoek uit te stellen. Mocht het zo zijn dat Brandon nogmaals iets zou krijgen aan zijn blaas dan kozen we ervoor om verder te onderzoeken. Zo dit was het dan we moesten hem goed in de gaten houden en klaar was Kees. Hier hoef ik niet meer te komen als moeder dacht ik. 

Mooi mis eind november werd Brandon ziek. Snotverkouden en oh zo ziek. Ik had geen grip meer op wat er aan de hand was hij lag vrijwel slap in mijn armen, happend naar zuurstof. Ik heb geen moment gewacht en heb meteen contact opgenomen met de huisarts. Die stuurde me weer naar huis. Toen diezelfde avond naar de hap (huisartsenpost). Ook hier weer door naar huis gestuurd met het advies de jongen moet uitzieken. De dag erna weer terug naar de huisarts die de situatie toch niet vertrouwde. Joh goh eindelijk moet ik hier nu eerst 100 keer voor op consult komen, geloof me nou gewoon. We zijn doorgestuurd naar de kinderafdeling van het ziekenhuis. En hier zijn we helaas ook meteen gebleven.

wordt vervolgd

Wordt vervolgd