Wat een emotioneel weekend

Wat een emotioneel weekend! Dit weekend lag ik helaas ziek op bed. Het weekend waarin het as van mijn opa en oma werd uitgestrooid. Zo definitief maar wel een plek waar ik heen kan wanneer ik wil. Vrijdag begon mijn buik lekker te rommelen. Ik dacht nog dit gaat wel over optijd naar bed en goed drinken dan redden we het morgen wel. Helaas was niets minder waar en na een hele nacht te hebben gespookt liet ik mijn moeder weten dat ik echt niet meekon. Door Corona werd de begrafenis van mijn opa al zo anders en nu trof ik dit weer. Ik had er zo graag bij willen zijn het stukje verwerking en om het een plaatsje te kunnen geven. Dit ontbreekt nu en voelt niet fijn. Gelukkig kan ik naar de gedenkplaats waar ze uitgestrooid liggen.

Vandaag dacht ik de maandag goed te starten. Brandon naar schooltje alleen had hij hier niet veel zin in tranen met tuiten gehuild en hierdoor brak mijn moederhart. Het liefst had ik hem vastgepakt en mee terug naar huis genomen. Maar ik weet dat door hem thuis te houden het straks alleen maar moeilijker wordt als ik echt weer moet gaan werken. We hebben gelukkig nog een week herfstvakantie gepland staan waarin we veel leuke dingen doen. De balans tussen thuis blijven en werken vindt ik als moeder nog steeds heel lastig. Ik voel me schuldig als ik bij me kindjes weg ben maar stiekem ook goed dat ik even mijn eigen bezigheden heb. Daarnaast heb ik niet 4 jaar lang keihard geploeterd om mezelf een mondhygiënist te mogen noemen en hier vervolgens niets mee te doen. Nu ik nog mag genieten van mijn zwangerschaps verlof doe ik dit ook, ik heb langer verlof dan normaal juist om Rafaël de beste start te kunnen geven.

Als ik dit schrijf dan voelt het zo dubbel je pasgeboren baby achter laten op de opvang, naar dit moment kijk ik niet bepaald uit. Maar daarnaast heb ik weinig keuze en weet ik dat er op deze manier weer een ritme en balans zal komen.

Bij Rafaël loopt het ook al niet zo lekker vandaag. Zodra ik het manneke slapend in zijn box wegleg is hij na 3 minuten al weer wakker. Krijsend om zijn mama. Ik besluit dat het vandaag zo een dag is waarop ik alles moet laten vallen en lekker op de bank moet ploffen. Nu Brandon op de opvang is gaat dit dus moeten we hier maar even extra van profiteren en het huis poetsen en schoonmaken dat komt later wel. Vandaag hangen er hier dus even geen slingers en ben ik open en eerlijk over het leven met twee kindjes. De foto’s die vaak op instagram gepost worden lijken zo picture perfect maar uit ervaring weet ik dat het niet zo is.

Vanavond ben ik met mijn moeder en kindjes naar de begraafplaats gegaan. Ik heb hier alsnog mijn moment gehad en vier prachtige rozen voor ze achtergelaten. Zo zullen ze weten dat ze voor altijd geliefd zijn. Een kaarsje zodat ze niet in het donker zijn en een prachtige gedenksteen.